Γράφει η Ίνγκριντ Κεχαγιά
O Σωτήρης Τράγκας και η Πόπη Νταλαχάνη είναι για εμάς οι ανατρεπτικοί Dilemma. Είναι μαζί από τον Αύγουστο του 2002 και βρίσκονται συνήθως πάνω σε κάποια μουσική σκηνή. Τον πρώτο δίσκο τους “Pendulum” τον πιάσαμε στα χέρια μας τον Απρίλιο του 2009 και τώρα μετά από τρία χρόνια, ήρθε η ώρα να ακούσουμε και την δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους που κυκλοφορεί από την deadscarletrecords . Με αφορμή λοιπόν το “Rise up” και τα 14 ιδιαίτερα κομμάτια που περιέχονται σε αυτό, μιλήσαμε μαζί τους και οι απαντήσεις τους ήταν πaραπάνω από κατατοπιστικές. Σημειώστε πως τοΣάββατο παίζουν στον Ακροβάτη στο Μεταξουργείο.
Tι σημαίνει για εσάς το να είστε οι Dilemma;
Σημαίνει να κάνεις την καθημερινότητα να έχει ενδιαφέρον. Δεν παίζουμε απλά μουσική, παλεύουμε με το συναίσθημα και τη συγκίνηση.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας και τι πιστεύετε ότι μπορεί να δώσει στο μουσικό κοινό του δύσκολου σήμερα και αβέβαιου αύριο;
Σκοτεινή αλλά όχι καταθλιπτική, γλυκά μελαγχολική, με απρόβλεπτες εναλλαγές από τις πιο βαθιές εκμυστηρεύσεις μέχρι τον πιο φωτεινό λυρισμό, με κοινωνικοπολιτική ματιά αλλά με μιαν αντίληψη μουσικοθεατρική.
Η μουσική έτσι κι αλλιώς είναι ένα προϊόν που βγαίνει από τη φαντασία. Η κουλτούρα, το περιβάλλον, οι μουσικές μας επιρροές και τελικά η προσωπικότητα του καθενός από εμάς καθορίζει το τι θα πούμε και το πως θα το πούμε.
Πραγματικά δεν ξέρουμε τι μπορεί να δώσει η μουσική μας στο κοινό. Ποιος δημιουργός ξέρει τι αντίκτυπο θα έχει το έργο του; Μονάχα από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις του κοινού μπορούμε να μιλήσουμε. Έχουμε δει πολλούς να συγκινούνται, μας έχουν πει ότι ταξιδεύουν και ενθουσιάζονται με αυτό που παρουσιάζουμε. Δεν είναι σημαντικό να σου συμβαίνουν αυτά σε μια μουσική συναυλία;
Είναι αλήθεια ότι στην εποχή αυτή, ζούμε σένα κόσμο που ολοένα αλλάζει και αλλάζει γρήγορα και κάποιες φορές βίαια. Αυτό που ίσχυε πριν ένα χρόνο μπορεί όχι απλά να μην ισχύει αλλά πολύ πιθανό και να μην υπάρχει. Από την άλλη όμως πότε ήταν το σήμερα πάντα εύκολο για τους πολλούς και το αύριο πάντα σίγουρο. Είτε μας αρέσει είτε όχι το αύριο ήταν είναι και θα είναι πάντα αβέβαιο.
Αλήθεια, εσείς πως βλέπετε τον κόσμο γύρω σας; Δεν είναι τρομακτικοί οι σημερινοί αριθμοί με ότι και αν αυτοί έχουν να κάνουν; Από τα υπέρογκα ποσά που χρωστάμε, ως τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις φετινές εκλογές και τα ποσοστά των αυτοκτονιών που αυξάνονται στη χώρα μας;
Με αγωνία , για να θυμηθούμε το Λόρκα. Όμως ξέρεις οι μουσικοί κατά βάθος είναι σαν τα μικρά παιδιά, άσχετα αν μεγαλώνουν. Δύσκολα τα παρατάνε και δύσκολα το βάζουν κάτω. Ξαφνικά σταματούν να ασχολούνται με όσα καταπιάνονται όλοι οι άλλοι και αρχίζουν να παίζουν μουσική. Και το να παίζεις μουσική για έναν μουσικό (και όχι μόνο) είναι σαν απόδραση, είναι σαν να καθαρίζεις μέσα σου, είναι σαν να ζεις σε έναν άλλο κόσμο που δεν σε πληγώνουν και που ο φόβος δεν είναι η καθημερινότητα, κάτι σαν πουργκατόριο.
Οι αριθμοί είναι πράγματι τρομακτικοί αλλά το ίδιο τρομακτικοί ήταν και σε άλλες εποχές. Εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν, λεηλατήθηκαν, βιάστηκαν και εξευτελίστηκαν σε πολλές περιόδους της ιστορίας. Το φρενοκομείο του Α παγκοσμίου πολέμου με εκατομμύρια νεκρούς χαμένους και εξαφανισμένους μέσα στη λάσπη, ολοκληρωτικά και στρατοκρατικά καθεστώτα, αδιάφορο από το ποια μεριά βρίσκονταν, που φίμωσαν και τρέλαναν χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές και η φτώχια και η εξαθλίωση στις χώρες του τρίτου κόσμου έτσι για να αναφέρουμε μερικά πολύ λίγα παραδείγματα από την ανθρώπινη θηριωδία. Και μιας και μιλάμε για αριθμούς όταν ένας δημοσιογράφος μετά το κραχ του ’29 ρώτησε τον Κέυνς αν υπήρξε ποτέ ξανά στην ιστορία κάποιο παρόμοιο γεγονός απάντησε «Ναι, και κράτησε 400 χρόνια, το έλεγαν Μεσαίωνα». Ας ελπίσουμε να μην είχε και τόσο δίκιο.
Στις δημοκρατίες και ειδικά στην εποχή μας με τον όγκο της πληροφόρησης που υπάρχει γύρω μας δεν μπορείς να λες δεν ήξερα. Κάποιοι σου τάζουν και κάποιοι σου λένε άλλα. Αν επιλέγεις αυτούς που σου λένε αυτά που θες να ακούσεις και όχι αυτά που ισχύουν τότε δεν έχεις καμιά δικαιολογία. Ας πρόσεχες. Αυτό λοιπόν έγινε στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια και ίσως γίνει ξανά και ξανά και στα επόμενα. Έτσι βρέθηκαν πολλοί να ζούνε σε έναν εικονικό παράδεισο με δανεικά, με υλικά αγαθά χωρίς κουλτούρα και χωρίς να νοιώθουν τίποτα, φιγουρατζίδικα κουτσαβάκια με εξοχικά παλάτια και SUV και φυσικά τα λαμόγια που κατάκλεψαν ό,τι μπορούσες να κλέψεις. Αυτοί οι τύποι εμάς τουλάχιστον, μας είναι τελείως αδιάφοροι. Εμείς και αυτοί ζούσαμε και ζούμε σε πολύ διαφορετικούς κόσμους.
Την εμφάνιση ακραίων πολιτικών σχηματισμών είναι εύκολο να την εξορκίζουμε και να μιλάμε για αυτήν μετά βδελυγμίας, όμως κάποιοι θα έπρεπε να αναρωτηθούν τι κενό ήρθαν να καλύψουν; γιατί κάποιοι γύρω μας τους διάλεξαν; Προφανώς κάποιοι επωφελούνταν από τις καταστάσεις πριν εμφανιστούν με εκλογική δύναμη αυτές οι ομάδες. Θα πρέπει πάντως να ξέρουν όλοι ότι «τη βία και τον πόλεμο τα ξεκινάς όποτε θέλεις αλλά δεν τα σταματάς όποτε θέλεις».
Για τις αυτοκτονίες δεν ξέρουμε πραγματικά τι να πούμε. Είναι από μόνο του κάτι πολύ σοβαρό και θα θέλαμε να μην δώσουμε βιαστικές απαντήσεις. Εμείς προσωπικά πιστεύουμε ότι λόγω χαρακτήρα δεν θα φτάναμε ποτέ σε μια τέτοια επιλογή. Όμως ας μη λέμε και μεγάλες κουβέντες. Σε τέτοιες εποχές και σε έντονες απογοητεύσεις πολλοί άνθρωποι αντιδρούν απρόβλεπτα, σπάνε, διαλύονται. Δεν πρέπει να αφήνονται να νοιώθουν μόνοι. Πρέπει να ανοίξει μια αγκαλιά.
Πιστεύετε ότι είναι σημαντικό να πηγαίνει ο κόσμος να ψηφίζει ή είστε από τους υποστηρικτές της αποχής;
Παλιότερα και ειδικά μετά το Πανεπιστήμιο δεν μας ενδιέφερε καθόλου αν κάποιος ψηφίζει ή απέχει. Οι εκλογές μας άφηναν αδιάφορους στο επίπεδο που μπορούν βέβαια να σε αφήσουν αδιάφορο. Ακόμα και τώρα έχει πλάκα να βλέπεις κάποιον/-α υποψήφιο/-α που νομίζει ότι βρήκε την φοβερή και τρομερή ατάκα να την επαναλαμβάνει και να τη σέρνει πρωί και βράδυ από το ραδιόφωνο μέχρι τα τηλεοπτικά πάνελ σαν εγγαστρίμυθος/-η.
Παρ’ όλ’ αυτά πιστεύουμε ότι ο κόσμος πρέπει να ψηφίζει αφού του το επιτρέπουν, γιατί όχι; Και να πιστεύει ότι μπορούν κάποια πράγματα να αλλάξουν. Το μόνο που θα έπρεπε να γίνει αν και δεν ξέρουμε πως, είναι να σταματήσουν κάτι κλισέ όπως «ο σοφός λαός» και «ο λαός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία». Απλά γιατί δεν μπορεί ένας ολόκληρος λαός να είναι σοφός (ρίξτε μια ματιά γύρω σας) και στις δημοκρατίες που σέβονται το εαυτό τους δεν υπάρχουν συντριπτικές πλειοψηφίες, εκτός και αν μιλάμε για άλλα καθεστώτα. Δυστυχώς η ιστορία είναι γεμάτη με σοφές επιλογές λαών που οδήγησαν στην καταστροφή.
Αν είχατε, ας πούμε, τη μαντική ικανότητα να προβλέψετε τις εξελίξεις, θα είχατε κάνει κάποιες άλλες κινήσεις στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα ακόμα ένα δίσκο;
Ίσως να είχαμε αποφύγει κάποιες επιλογές και κάποιες συνεργασίες αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να το ξέρεις.
Εμείς μέχρι τώρα έχουμε κάνει μια αξιοπρεπή πορεία για την οποία δεν ντρεπόμαστε καθόλου και έχουμε γνωρίσει εξαιρετικούς και αληθινούς φίλους. Εννοούμε φίλους και όχι κόλακες. Ανθρώπους που μας εκτιμούν και ως άτομα και ως μουσικούς. Ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό από όλα.
Οι Dilemma σχηματίστηκαν το 2002. Ο πρώτος δίσκος “Pendulum” ήρθε το 2009 και ο δεύτερος “Rise up” τον περασμένο Μάρτιο. Γιατί μόνο δύο; Δίνετε περισσότερη βαρύτητα στα live;
Ο καθένας από εμάς τους δύο είχε τραγούδια ακόμα και πριν σχηματίσουμε τους Dilemma. Γράψαμε και άλλα αφού βρεθήκαμε και μάλιστα στο πρώτο μας live παρουσιάσαμε δύο ή τρία δικά μας τραγούδια.
Ωστόσο το να γράψεις ένα δίσκο, κάτι δηλαδή που όταν φύγει από τα χέρια σου δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα, δεν είναι κάτι τόσο εύκολο, τουλάχιστον αν σέβεσαι τον εαυτό σου και την τέχνη σου. Πρέπει να ωριμάσουν κάποιες εσωτερικές καταστάσεις, να διαμορφωθούν τραγούδια και συνθέσεις που να σε εκφράζουν και να μπορείς να τα υποστηρίξεις και φυσικά να βρεθούν και κάποιοι γύρω σου που θα ενδιαφερθούν για τη δουλειά σου. Και βέβαια όλα αυτά να συμβούν χωρίς να υποχρεωθείς να κάνεις γελοιότητες και υποχωρήσεις που αλλοιώνουν το χαρακτήρα σου.
Είμαστε από τη φύση μας τελειομανείς αλλά όχι στο βαθμό που να μην ξέρεις τι σου αρέσει και τι όχι γιατί τότε δεν πρόκειται ποτέ να γράψεις κάτι. Ωστόσο, ο πρώτος δίσκος ήταν έτοιμος από το 2005 αλλά δε βρίσκαμε τότε τουλάχιστον τις κατάλληλες συνθήκες για να ηχογραφήσουμε.
Εμείς θεωρούμε ότι 2 δίσκοι είναι μια καλή παραγωγή έχοντας υπόψη ότι μέσα στο καλοκαίρι του 2012, αν όλα πάνε καλά, θα ηχογραφηθεί και ο τρίτος δίσκος.
Είναι αλήθεια ότι δίνουμε μεγάλη σημασία στα live γιατί είναι πολύ σημαντικά στην όλη σύνθεση, το δέσιμο και την εμφάνιση οποιουδήποτε σχήματος. Πρέπει να παίζεις, να εκτίθεσαι και να εμφανίζεσαι όσο περισσότερο γίνεται πιστεύοντας σε αυτό που κάνεις. Το πιο σημαντικό όμως με τα live είναι η επαφή με τον κόσμο. Και αυτή η επικοινωνία και η ανταλλαγή, γιατί δίνεις και παίρνεις, συναισθημάτων είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Πρέπει να το ζήσεις για να το νοιώσεις.
Τελικά, οι μουσικοί στην Ελλάδα του 2012 μπορούν να ζήσουν από τα live και τις πωλήσεις δίσκων; Το τελευταίο ακούγεται πλέον κάπως ουτοπικό. Όχι;
Κάποιοι ναι. Αυτοί που κατάφεραν ή καταφέρνουν να έχουν συνεχή παρουσία και προβολή, όπως άλλωστε ισχύει παντού σε όλο τον κόσμο.
Πολλοί όμως δεν τα καταφέρνουν και είναι αναγκασμένοι να κάνουν και άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό, το αντίθετο μάλιστα, γιατί κάτι τέτοιο τους δίνει τη δυνατότητα να είναι και ανεξάρτητοι και να μπορούν να παίξουν αυτό που θέλουν και αγαπούν.
Όσο για τους δίσκους θα φανεί παράξενο αλλά σε πολλά live που έχουμε δώσει υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται.
Πείτε μας ορισμένα πράγματα για το “Rise Up” και πως γίνεται να έχει εμπνευστεί, όπως έχετε πει σε συνέντευξη σας, από ένα παιδικό τραγούδι;
Το δεύτερο άλμπουμ με το τίτλο “Rise Up” ξεκίνησε να χτίζεται εντελώς αυθόρμητα. Η αρχική ιδέα ήταν να φτιάξουμε ένα μουσικό έργο μόνο με ορχηστρικά κομμάτια.
Ένα βράδυ όμως εντελώς ξαφνικά, όταν η κόρη μας που τότε ήταν 5 χρόνων μου ζήτησε να της γράψω κάτι που να μπορεί να παίξει στο βιολί, έπαιξα στη melodica, μια πολύ απλή μελωδική γραμμή. Μετά όσο δοκίμαζε άρχισα να ψιθυρίζω κάποιους στίχους αλλά δεν μου άρεσε κανένας. Όταν σηκώθηκε να πάει για ύπνο, με φίλησε και μου είπε “πάω, εσύ κοιμάσαι αργά”, και έτσι φτιάχτηκε ο πρώτος στίχος από το τραγούδι “Rise Up” . Tα υπόλοιπα λόγια ήρθαν πολύ εύκολα και έτσι φτιάχτηκε αυτό το τραγούδι.
O δίσκος “Rise Up” γράφτηκε το Φλεβάρη του 2011 στο φιλόξενο χώρο του Half Note Jazz Club στην Αθήνα που μας προσφέρθηκε ευγενικά γι αυτήν την ηχογράφηση, με τραγούδια και ορχηστρικά κομμάτια στημένα περισσότερο σε ακουστικά όργανα και βγαλμένα μέσα από την ηχητική του συγκεκριμένου χώρου.
Γενικά δεν μας αρέσει να μιλάμε ούτε να εξηγούμε αυτά που γράφουμε. Η ακρόαση από τον καθένα/ – μια ας τα χαρακτηρίσει ή ας τα βάλει στη ζωή του/της όπως θέλει.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα σας και που μπορεί ο κόσμος να σας ακούσει από κοντά;
Ελπίζουμε σε ένα δημιουργικό καλοκαίρι με κύριο μέλημα συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και την ηχογράφηση του 3ου album. Όσο αφορά στις εμφανίσεις οι ανακοινώσιμες είναι οι εξής:
9/6 Ακροβάτης , Μεταξουργείο
19 / 6 Τεχνόπολις, Γκάζι συναυλία- εκδήλωση για το 18 Άνω
31 / 8 – 2 / 9 Φεστιβάλ Ολύμπου
Τι να περιμένουμε από τις live εμφανίσεις σας;
Ανατρεπτικές μουσικές, noir ατμόσφαιρα, λυρισμό και συγκίνηση.
Το “Thinking of You” είναι το κομμάτι που ξεχωρίσαμε εμείς από το “Rise up”:
Αρχική Δημοσίευση: http://www.e-tetradio.gr