2012. Για όσους δεν γνωρίζουν να πω πως οι Dilemma είναι δύο, ο Σωτήρης Τράγκας
τενόρο, σοπράνο, κλαρινέτο και η Πόπη Νταλαχάνη κιθάρες, πλήκτρα,
προγραμματισμός και πως στις παλαιότερες κυκλοφορίες τους εμφανίζονταν με
έντονα eighties χαρακτηριστικά – dark, gothic, pop, electro κ.λπ., παρότι δεν απέλειπαν και
οι μπαλαντικές, ή ακόμη και οι jazz
αναφορές. Δίνοντας, πάντα, μεγάλο βάρος στην μελωδική επεξεργασία και ανάπτυξη,
οι Dilemma, επανέρχονται
τώρα μ’ ένα καινούριο CD,
που διαφέρει αρκετά θα έλεγα, από τα δύο παλαιότερα, εμφανίζοντας ατμοσφαιρικές,
ελαφρές jazz ή και… nordic jazz
αναφορές. Μια περαιτέρω αλλαγή έχει να κάνει με το γεγονός πως στο “Oblivion” δεν υπάρχουν
φωνητικά και πως οι συνθέσεις κινούνται σε μέσο και αργό τέμπο, με απλωμένες
μελωδίες και ήπια soli.
Αυτή η αλλαγή οφείλεται, όπως γράφει και το ίδιο το συγκρότημα στο booklet, σ’ ένα ταξίδι στον
βορρά της Ευρώπης – ταξίδι που του έδωσε, προφανώς, την αφορμή να συνθέσει
μια μουσική απλή στη φόρμα της, αλλά την ίδιαν ώρα γοητευτική και ουσιώδη.
Όλες οι συνθέσεις, από την πρώτη (“Mystic river”) μέχρι την τελευταία (“Sorry with a song”), είναι ενταγμένες σ’
αυτό το κοινό όραμα, δίχως καμμία να ξεφεύγει από τη γενική ιδέα, δίχως καμμία
να ξεχωρίζει (για να γίνει hit φερ’ ειπείν, ν’ αποκτήσει air–plays και τα τοιαύτα). Αυτή η ενότητα και η εσωτερική συνοχή χαρίζει
πόντους στο “Oblivion”,
που ακούγεται, έτσι, με τη λογική ενός άλμπουμ και όχι μ’ εκείνη μιας συρραφής
θεμάτων/τραγουδιών, τα οποία θα μπορούσε να αναπτύσσονται ωραία μεν προς διαφορετικές αισθητικές κατευθύνσεις δε.
αυτό το κοινό όραμα, δίχως καμμία να ξεφεύγει από τη γενική ιδέα, δίχως καμμία
να ξεχωρίζει (για να γίνει hit φερ’ ειπείν, ν’ αποκτήσει air–plays και τα τοιαύτα). Αυτή η ενότητα και η εσωτερική συνοχή χαρίζει
πόντους στο “Oblivion”,
που ακούγεται, έτσι, με τη λογική ενός άλμπουμ και όχι μ’ εκείνη μιας συρραφής
θεμάτων/τραγουδιών, τα οποία θα μπορούσε να αναπτύσσονται ωραία μεν προς διαφορετικές αισθητικές κατευθύνσεις δε.
Επαφή: www.emse.gr