Τον Αύγουστο η Αθήνα συνήθως αδειάζει. Τουλάχιστον αυτό γινόταν τις «καλές» εποχές. Ωστόσο ακόμη και τότε κάποιοι παρέμεναν στο κλεινόν άστυ. Δύο από αυτούς, ο Σωτήρης Τράγκας και η Πόπη Νταλαχάνη, καθώς μάλλον δεν είχαν τι άλλο να κάνουν αυγουστιάτικα, ένωσαν τα ενδιαφέροντά τους στη μουσική και το 2002 σχημάτισαν τους Dilemma. Οι μουσικές αναφορές τους είναι ένα μείγμα από κλασική, τζαζ, πειραματική και ανεξάρτητη ροκ, ενώ ερμηνεύουν σε τρεις γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά και ισπανικά.

Το 2009 οι Dilemma παρουσίασαν το πρώτο τους άλμπουμ, «Pendulum». Εχουν δώσει δεκάδες συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και σε φεστιβάλ του εξωτερικού, έχουν γράψει μουσική για θεατρικά και εικαστικά δρώμενα…

Ο χαρακτηρισμός «συναυλιακό ντουέτο» δεν τους κακοφαίνεται: «Πιστεύουμε ότι οι συχνές αλλά και οργανωμένες εμφανίσεις είναι απαραίτητες και αναγκαίες γιατί προσφέρουν δύναμη και ισορροπία στους μουσικούς, τόσο στο παίξιμο όσο και στην εμφάνιση». Απλό και κατανοητό. Ο Σωτήρης Τράγκας και η Πόπη Νταλαχάνη με τη μουσική και τα τραγούδια τους δεν επιδιώκουν κάτι συγκεκριμένο. Απλώς αποτυπώνουν σε νότες αυτά που νιώθουν. «Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να καθρεφτίζουμε ό,τι συμβαίνει μέσα και γύρω μας. Τα εργαλεία μας είναι η μελωδία, ο ρυθμός, η αρμονία, ο λόγος και ο αυτοσχεδιασμός. Το πώς τα χρησιμοποιεί και τα συνδυάζει ο κάθε μουσικός τον/την κάνει να διαφέρει από τον/την άλλον/η».

Ομορφα παραμύθια χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους. «Εκτος όμως από όμορφα παραμύθια φτιάχνουμε και όμορφα τοπία. Ταξιδεύουμε σε μέρη που δεν έχουμε πάει ποτέ ξανά, βλέπουμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί ή που δεν τα έχουμε προσέξει σε όλες τους τις διαστάσεις. Αν αυτό που κάνουμε συγκινεί και άλλους, μας χαροποιεί – και βέβαια, όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Πάντως ούτε και αυτό είναι βασική μας επιδίωξη. Εμείς το καταθέτουμε και όποιος το έχει ανάγκη θα το νιώσει».

Το δεύτερο άλμπουμ των Dilemma, «Rise up», ηχογραφήθηκε τον Φεβρουάριο του 2011 στο Half Note jazz club ύστερα από ευγενική παραχώρηση του χώρου. Περιλαμβάνει δεκατέσσερις συνθέσεις: τέσσερις με αγγλικό στίχο, έξι με ελληνικό, τρία ορχηστρικά και ένα ισπανόφωνο τραγούδι: «Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη διαφορετικών μουσικών ειδών, όπως rock noir, φολκ, γκόθικ, ίντι, τζαζ, άμπιεντ, ηλεκτρόνικα, κλασική. Θέλαμε να δώσουμε περισσότερες διεξόδους στα συναισθήματα και στις συγκινήσεις μας, εικόνες και ιστορίες που μετατρέπουν καθημερινές καταστάσεις σε καθολικά συναισθήματα. Και σε αυτό το άλμπουμ πιστεύουμε ότι κρατήσαμε μια ισορροπία ανάμεσα στη χρήση ηλεκτρονικών και φυσικών οργάνων».

Για τους ίδιους δεν τίθεται θέμα κρίσης όσον αφορά τη δημιουργία: «Τέχνη έκαναν ακόμη και οι άνθρωποι των σπηλαίων που, αν και δεν παίρνουμε όρκο, θα πρέπει να τα έβγάζαν πέρα πιο δύσκολα από εμάς. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες εποχές για τέχνη. Εμείς πιστεύουμε ότι αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει, θα το κάνει ακόμη και αν είναι παράφρονας, σακάτης ή τυφλός, ακόμη και αν ζει με ένα άθλιο επίδομα ανεργίας, ακόμη και αν γύρω του όλα βομβαρδίζονται ή φλέγονται. Ειδικά η μουσική είναι το πιο άμεσο αντίδοτο σε ό,τι συμβαίνει γύρω από τον καθένα, είτε καλό είτε κακό. Είναι πάντα εκεί να σε βοηθήσει να ξεσπάσεις, να γαληνέψεις, να θυμηθείς ή να ξεχάσεις, να αγαπήσεις. Χωρίς τέχνη η τρέλα καραδοκεί να σε κατασπαράξει στο επόμενο βήμα που πας να κάνεις». Ολα αυτά τα λένε χωρίς κανένα δίλημμα. Επειδή, όπως σημειώνουν, το θέμα είναι «οι πολλές επιλογές».

«Οταν δεν βρίσκεις δουλειά, μπορεί να γίνεις θηρίο»
Ο τίτλος του νέου άλμπουμ των Dilemma είναι «Rise Up» («Ξεσηκωθείτε»). Σαν αναφορά στα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα ακούγεται. «Καμία κρίση δεν μπορεί να σε αφήσει ανενόχλητο και να μη σε τραντάξει» εξηγούν. «Υστερα όμως από λίγο πρέπει να αρχίσεις να στέκεσαι στα πόδια σου, να βάλεις νέες προτεραιότητες, να εκτιμήσεις νέα πράγματα, να ξοδεύεις σε ουσιώδη. Τι θα κάνεις δηλαδή, θα αρχίσεις να τρελαίνεσαι, να σκοτώνεις; Η κρίση όμως πέρα από οικονομική είναι και βαθιά κρίση κουλτούρας».

Οι Dilemma συνδέουν την κουλτούρα με το πολιτικό σύστημα, κάτι που δεν λειτουργεί υπέρ του δεύτερου. «Το πολιτικό σύστημα πέταγε τα ψίχουλα στο πεζοδρόμιο και οι περισσότεροι μαζεύονταν να αρπάξουν κι από ένα, όταν εκείνο έτρωγε πια ανενόχλητο όλο το καρβέλι. Και έτσι οι περισσότεροι ήταν μέλι-γάλα. Και φτάσαμε τώρα εδώ, με λιγότερο χρήμα και χωρίς κουλτούρα. Το χειρότερο πρόσωπο της κρίσης είναι η ανεργία και ο φόβος. Οταν δεν βρίσκεις δουλειά ή όταν βρίσκεις και νιώθεις ότι είσαι ένα σκουπίδι, ε, τότε μπορεί να γίνεις θηρίο. Το καλύτερό της όμως είναι πως κατέρρευσαν όλοι αυτοί οι γελοίοι καλοπερασάκηδες, οι άθλιοι με το ψεύτικο χρήμα, που δεν λογάριαζαν κανέναν».

Στέλνει λοιπόν κάποιο μήνυμα ο συγκεκριμένος τίτλος; «Πιστεύουμε στην έξυπνη οργή – με χιούμορ. Θα μας άρεσε να δούμε τη συμμετοχή και παρουσία όλο και περισσότερων στην αναζήτηση της τέχνης. Να γεμίζουν τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι μουσικές σκηνές, όπου κάτι πραγματικά αρχίζει να γεννιέται. Να αρχίσουν όλες και όλοι να νιώθουν ότι η καθημερινότητα έχει και άλλους τρόπους να γίνει πολύ, μα πολύ πιο όμορφη. Να πάψει ο φόβος να είναι η καθημερινότητα. Να μια πανέμορφη και με νόημα αντίδραση».